شرکت گوگل نیز در استانداردی دوگانه و متناقض برخی خدماتش را به روی مردم ایران بسته و برخی را باز گذاشته است.
امنیت داخلی و فیزیکی یک کشور اصولا از مرزهایش آغاز شده و هر گونه ضعف و خللی در این مساله منجر به دست‌اندازی هر روزه یک کشور یا گروهی در خارج از کشور به بخشی از خاک، منافع، امنیت و تمامیت آن کشور می‌شود. نمونه روشن و بارز آن وضعیت فعلی کشور لیبی است که اگرچه در ظاهر یک کشور است اما در عمل هر بخشی از آن در دست یک گروه و کشور افتاده و منافع ملی این کشور به نوعی در حال غارت است.
ظاهراً در تبعیت از همین رویه حالا شرکت متا نیز با محصولاتی نظیر اینستاگرام و واتس‌اپ در مورد ایران سیاست‌های یک بام و دوهوا را در پیش گرفته است. به این مفهوم که نه‌تنها به متولیان عرصه سایبری ایران خود را پاسخگو نمی‌داند، بلکه در سیاستی دوگانه حتی الزامات اولیه و درون پلتفورمی خود را نیز در خصوص کشور ایران رعایت نمی‌کند.
حکمرانی و امنیت سایبری ملی نیز پدیده متفاوتی از این مساله نیست و از قضا حد وسطی هم ندارد.
اگر هم ضعف یا خللی در حکمرانی سایبری باشد، این غول‌های سایبری هستند که قوانین و اراده خود را به یک کشور تحمیل می‌کنند.به عبارت دیگر یا حکمرانی سایبری اعمال می‌شود و یا آنکه حکمرانی سایبر را از بیرون اعمال می‌کنند.
یک کشور یا حکمرانی سایبری دارد یا ندارد. اگر داشته باشد، همچون آمریکا، اروپا و چین به طور تمام‌وکمال از حقوق مردم و منافع ملی در برابر شرکتهای فراملیتی دفاع کرده و مانع هرگونه اخلال و اعمال‌نفوذ و سوءاستفاده از داخل مرزهای ملی و مردم کشور می‌شود.
